Problem w tym, że jakoś zupełnie nie mam ochoty o niczym pisać. Do tego stopnia, że aż zastanawiam się nad zawieszeniem bloga.

Jaka pogoda jest o tej porze w Jałcie? ;)

A miało być tak pięknie...

Powinnam już mieć skończony wniosek, a nawet do połowy nie doszłam. Wygląda na to, że nawet jeśli teraz przysiądę, to i tak nie zdążę do końca miesiąca. W pracy zajmuję się korektą i rysowaniem obrazków do publikacji. Publikacja miała być skończona do czerwca. Jej skończenie ma teraz priorytet nad napisaniem wniosku. Nawet na konferencję do Szczecina nie pojadę. :( I podobno muszę być do dyspozycji w weekendy. :/

Dlatego że nic się nie dzieje aż tak ciekawego, żeby nie zostało przyćmione. Przyćmione przez pewną osobę, która mnie tak niemożebnie wkuffia, że jejku jej. A nie chcę pisać o osobie i wkuffianiu, żeby nie przedobrzyć czasem. Zawsze się może zdarzyć, że ktoś niepowołany to przeczyta.
Nie tylko jej w tym wina, przyznaję. Zawsze trudno znosiłam krytykę, a ostatnio zrobiłam się już przewrażliwiona i osoba potrafi mnie wkurzyć byle słowem.

Z rzeczy przyćmionych: byłam wczoraj na cmentarzu, gdzie poprawiając jeden kamyk musiałam doszczętnie zburzyć dom mrówkom. Jedna mnie za to ugryzła. Pełno kasztanów tam leży, wielkich, ciemnych i błyszczących, widok to niesamowicie kuszący. Jaka szkoda, że kasztany do niczego nie służą. :(

Tutaj się poddaję. Nic mi nie przychodzi do głowy, google też milczą.

Chyba całkiem ten wniosek nie pasuje do rodzaju konkursu. :(

Dlatego nie mam czasu dla bloga. Dlatego tak się tu ostatnio nudnawo zrobiło. Dlatego nikt mnie nie komentuje. ;)

Ale obiecałam sobie pisać jedną notkę dziennie, w końcu każdego dnia zdarza się coś wartego opowiedzenia. Tylko poczekajcie aż złożę wniosek i wrócę ze Szczecina. :)

Szefowa zatrudniła od dzisiaj nową dziewczynę, o czym powiedziała mi wczoraj przed pójściem do domu.

W sumie fajnie mieć do kogo gębę otworzyć i kogo posłać po lód, tylko fakt, że nie powiedziała wcześniej budzi taki maleńki znak zapytania:

?

Prawda? I sama nie wiem, co o tym myśleć. Próbowałam ją wczoraj zapytać, kto to jest: magistrantka, doktorantka czy pracownik, ale zaczęła się plątać w zeznaniach, więc nie naciskałam, tylko zapytałam dziś samą zainteresowaną. Marta jest zatrudniona na umowę o dzieło, której jeszcze nie podpisała nawet. Robiła pracę magisterską u prof. K., broniła się niedawno, a wcześniej jeszcze pracowała u niego wolontariacko. Wnosi w posagu jego próbki DNA od biorców nerek, to już wiem od wczorajszej szefowej, z czego może będzie wspólna publikacja.

Sama Marta wydaje się być OK i na pewno się dogadamy po bliższym poznaniu. Oficjalna wersja głosi, że ją zagonimy do roboty, a same spokojnie siądziemy do grantów i publikacji, potem wreszcie do HPLC. Praktyka pokazała, że dziś byłam nią tak zajęta, iż nie zdążyłam zjeść śniadania, a wychodząc do domu wylałam nietkniętą kawę. Właśnie, kawę, idę sobie kawy zrobić.
Poza tym KTOŚ pił z mojego kubeczka, KTOŚ używał moich pipet, KTOŚ pisał w moim zeszycie. To takie dziwne uczucie, którego nie sądziłam, że kiedykolwiek w tej pracy doświadczę. :] I już pierwszego dnia mi niechcący podarła bibułę pod laminarem.