Wreszcie udało mi się wydusić z ludzi chociaż niektóre fotki. :)

W samym środku, ten z brodą, to prof. W, który mi wręczał dyplom. A kiedyś omal przez niego nie zostałam drugi raz na tym samym roku, poprawkę z białek zaliczyłam jednym punktem. Akurat to były moje urodziny. Dwudzieste drugie. ;) Prawda, że wygląda zabójczo? ;) Chociaż i tak gdzie mu do prodziekana geologii, pomarańcz rządzi. :)))

Tutaj już szczęśliwi absolwenci, a przynajmniej ich przedstawicielstwo. Od góry od lewej: niemiecki absztyfikant Madzi, Madzia i z tymi kręconymi włosami nie wiem kto. :) Niżej Asia i obok niej znów nie wiem kto. Chyba jakaś Madzi współlokatorka. A na samym dole ja uczę się szczerzyć na zdjęciach (bardzo się staram, chociaż jeszcze nie bardzo mi wychodzi). I nos mi się świeci jak zwykle. :P

A tutaj Kate z mężem i dzieckiem. Jaki ten maluch jest zajebisty, to sami widzicie. :))))))

Tu nas trochę więcej. Od góry od lewej: Ela, Andrzej, Maciek, Asia, Madzia, ja, Kate, Paula i Gosia. Wyszczerz mi nie wyszedł.

A tak wyglądamy w kupie, cały wydział. :) Ostatni rocznik w historii Wydziału Nauk Przyrodniczych UWr. :)

Wzorem Vespy zachciało mi się opisać i scharakteryzować ludzi, z którymi pracuję. Dzięki temu, jak kiedyś będę tu o nich plotkować, będzie wam łatwiej zrozumieć, kto jest kto. :) Mam jednocześnie wielką nadzieję, że oni tego bloga nie czytają.
A więc:

Janusz. Zwany też szefem. Pan doktor, bardzo porządny, miły i mądry człowiek. Trochę mu brakuje do Promotorki Mojej Ulubionej, po trosze przez jego roztargnienie i fakt, że nie zawsze wszystko wie, a ona wiedziała. Bo ona była jak wiedźma, a to jest tylko facet. Wszystkowiedzące są tu raczej Ewa i Dagmara więc szefa tylko lubię, bo jest za mało genialny, żeby go wielbić. Przy tym cieszę się jednak, bo to już trzeci po obu promotorkach przełożony, z którym się świetnie dogaduję.

Dagmara. Doktorantka profesora S. Strasznie podobna do Oh-reen, zarówno z wyglądu jak i sposobu bycia. Energiczna i wesoła dziewczyna, już ją bardzo lubię, a może polubię bardziej. Wszędzie pełno jest różnych rzeczy podpisanych "Nie ruszać!!!! Daga". Ma ona jasny obraz tego, jak powinna wyglądać praca nas wszystkich, a już szczególnie jej doktorat. Przedwczoraj zabroniła szefowi i Wojtkowi trzymać buty pod biurkiem. Posłuchali. Potem skontrolowała, czy szef dał mi dobrą szafkę na kubek, żeby nie powtórzyła się awantura z kurtką. Ogólnie bardzo dobrze równoważy bałaganiarstwo facetów, bez niej mogłoby być ciężko coś znaleźć. Mieszka z mężem na Sępolnie, więc może ją spotkam poza pracą od czasu do czasu.

Iza. Pani doktor. Nie odgrywa na razie w tej opowieści większej roli, bo rzadko rozmawiam z nią więcej niż "cześć - cześć". Z drugiej strony jedyna osoba, która zwróciła głośno uwagę na zmianę mojej fryzury. :) Też mieszka gdzieś niedaleko mnie.

Wojtek. Pan doktor. Namiętnie otwiera okno z samego rana zaraz po przyjściu do pracy. Poza tym jest fajny, szczególnie, gdy trzeba mi odkręcić jakąś mocno zakręconą butelkę, albo zdjąć coś z wysokiej półki. Chyba żonaty, niestety. ;)

Andrzej. Pan docent dr hab. Zdaje się, że miły człowiek, ale nie udało mi się z nim do tej pory porozmawiać. Może dlatego, że ma kłopoty ze słuchem i trzeba do niego mówić głośno, a mnie głupio się wydzierać. Bo jak się mówi normalnie, to on tylko kiwa głową i nic nie odpowiada. Poza tym facet jest chorobliwie nieśmiały, gdy szef mu mnie przedstawiał, Andrzej stał ze spuszczoną głową i wzrokiem wbitym w ziemię i widać było, że sytuacja strasznie go stresuje. Ale może powoli się do mnie przekona. Na razie nawet nie mówię mu na "ty", żeby się nie obraził.

Ewa. Pani magister (tak wynika z tabliczki na drzwiach), ale nie doktorantka, bo pani pod pięćdziesiatkę. Urzęduje nie w pokoju, tylko w labie na przeciwko i ma wszystko pod kontrolą. Dogląda laboratoryjnych myszy, przygotowuje pożywki i komórki, zamawia sprzęt itp. Z drugiej strony nie jest to też zwykła pani techniczna, nie ktoś taki, jak pani Grażynka z Tamki. Do Ewy przychodzą na kawę różne panie i ona z nimi dyskutuje o ostatnio przeczytanych publikacjach. W dodatku jest wymieniana jako współautor przy artykułach szefa, Dagmary i innych. Z nią jestem (na razie) per "pani". I też ją lubię.

Profesor S. Głównie widzę go, kiedy wtyka głowę przez drzwi i omiata nas wzrokiem, albo zaczepia na korytarzu i wypytuje, czym się akurat zajmujemy i jak nam się pracuje. Przypuszczam, że tak właśnie przedstawia się typowy okaz kierownika.

Czasem jeszcze przychodzą Ula i Sylwia, ale o nich już pisałam ze dwie notki temu. Sylwię lubię, Uli nie. :)

Żałowałam przez pierwsze 5 minut, po wysłaniu posta na forum zaczęło mi przechodzić. Albo mam wysoki poziom serotoniny (fajnie) albo spycham negatywne doświadczenia do podświadomości (gorzej). W każdym razie teraz nic mnie to nie obchodzi, czuję się jeszcze odrobinę głupia, ale po prostu muszę się z tym przespać. Znajdę sobie lepszą pracę i w dodatku bliżej. Mam na to pół roku.
Właściwie cały żal, jaki teraz odczuwam, wynika z faktu, że pierwszy raz w życiu nie dostałam pracy, a drugi raz w życiu nie dostałam tego, czego chciałam. Nie jestem po prostu przyzwyczajona do porażek.

Kurde, wyszłam z pracy o 15:50. O 16:00 wysiadłam z tramwaju przed dworcem, gdzie godzinę czekałam na autobus, a drugą godzinę jechałam do domu. Jutro wracam pieszo.

Moja kurtka z Oszą za 40 zł jest świetna, bo idealnie nieprzemakalna. Samochód mnie dziś ochlapał (też pierwszy raz w życiu), bardzo porządnie, od stóp do głów, wodą z błotnistej kałuży. Wystarczyło wytrzeć się chusteczką i już jestem czysta. A spodnie mam czarne, więc i tak nie widać. :) Dzięki czemu dziś znów mogłam siedzieć w autobusie na podłodze i nikim się nie przejmować.

Muszę kupić nową żarówkę do lampki na biurku, bo mi się wczoraj spaliła. Włożyłam inny fason i jest przez to ciemno. W dodatku moja lampka wygląda teraz jak Darth Vader. :>

Bo musiałabym inaczej siedzieć do 19, a skoro nie chcieli, żebym siedziała, to nie miałam tym samym nic do roboty i mogłam sobie iść.

Może mają źle ustawiony ten monitor, bo oczy mnie od niego bolą, a przecież nie powinny od 21 calowego LCD. ;)

Poznałam dziś Dagmarę, która okazała się bardzo fajną i sympatyczą osobą, poza tym, ze faktycznie strasznie wszystkich ustawia. Najbardziej szefa, który potulnie wykonuje jej polecenia. ;) Potem wyłączyli prąd i mieliśmy głupawkę z tego powodu. Andrzej, ponoć wielki specjalista od blotów, największy na całym piętrze, powiedział przy śniadaniu, że jutro będzie robił elektroforezę i może mi pokazać. A jeszcze potem szef mnie strasznie przepraszał. Okazało się bowiem, że szafka na kurtkę wskazana przez niego jako niczyja, należy do jednej pani docent i Ewa przyleciała do mnie z krzykiem, że się wieszam w cudzych szafkach. Dodatkowo rycersko stanął w mojej obronie i wział całą winę na siebie. :) Zaczynam tych ludzi lubić coraz bardziej, a to dopiero drugi dzień.

Poznałam też Sylwię (wolontariuszkę) i Ulę (magistrantkę szefa), dziewczyny z Politechniki. Sylwia jest fajna, a Ula też robi fajna, jak się przy niej trochę powymądrzać. Dziewczę bowiem traktuje mnie z góry, wygłasza prawdy objawione i notorycznie myli "przynajmniej" z "bynajmniej". A o pracy jałowej nie słyszała chyba nigdy, jak jej te komórki nie porosną bakteriami, to jestem święta. Na szczęście akurat ja odowiadam za eksperymenty Sylwi, a za jej odpowiada szef, więc nie będę jej zwracać uwagi, zobaczymy, co będzie.

A teraz odnośnie przedstawicieli handlowych:
Tarkus, mój drogi cyniku. To, co napisał Lukas jest tylko po części prawdą. Praca zdecydowanej większośći przedstawicieli, szczególnie początkujących, polega na jeżdżeniu od przychodzni do przychodni, wpychania się bez kolejki (którą to kolejkę stanowią głównie stada wkurwionych emerytów) do lekarza, który wcale nie ma na to ochoty i przeważnie wyrzuca cię z gabinetu. To wszytsko wiem od kolegi z roku, który żyje szybko (żona, dwoje dzieci, studia no i praca, żeby utrzymać rodzinę), który właśnie na taką dorywczą robotę się zdecydował. I spotkałam go akurat w przychodni, kiedy był wyrzucany z gabinetu. I wierzę mu, bo przez 5 lat dał się poznać jako osoba wiarygodna i zrównoważona.
Dodatkowo ja akwizytorów leków nie lubię, nie lubiłam i lubić raczej nie będę. I nie w głowie mi zostać jednym z nich. I nie po to kończyłam studia, żeby sprzedawać cokolwiek, wręcz przeciwnie, kończyłam, żeby klonować geny, co robię właśnie teraz. A najważniejsze jest to, że nie nadaję się do kontaktów z ludźmi. I nie lubię tego. W tą ogromną kasę też nie wierzę. Howgh. :)

Kurde, wróciłam tak zmęczona, że walnęłam się spać i wstałam dopiero teraz. Nie zmęczyła mnie bynajmniej praca, tylko półtorej godziny stania w powrotnym autobusie. Kurew mać. Chyba szybciej byłoby pieszo i kręgosłup by tak nie bolał. Miałam cos napisać odnośnie komentarza Tarkusa w poprzedniej notce, ale nie mam siły myśleć, co to miało być.

Nawiasem mówiąc nigdy nie kupię sobie montitora LCD, chyba, że niesamowicie je ulepszą. Od smużenia forum bolą mnie oczy, a w ogóle na takim wielkim ekranie się gubię. ;)

Mój szef nadal sprawia wrażenie bardzo miłego człowieka. Pożyczył mi swój kubek na kawę. Potem Wojtek, też doktor, bardzo się namęczył, ale udało mu się otworzył mi saszetkę z kawą. Iza jest fajna, Ewa będzie w porządku, jak jej nie zacznę bałaganić w labie, Andrzej jest strasznie nieśmiały, ale trudno, a Daga podobno wrzeszczy, ale jej nie ma, bo siedzi w domu i pisze. W ogóle ze wszystkimi już jestem po imieniu, z szefem chyba też.

Jak to wszystko ogarnę, to zacznę więcej robić, bo za dużo dziś do zabawy nie miałam. Pracuje się tam dokładnie tak, jak mówiła Ela. Zespół siedzi przy kawie i rozmawia w stylu "No, to muszę się za coś wreszcie wziąć. Ale mi się nie chce..." Prof S. na moją skargę, że się nudzę odpowiedział: "Bo trzeba się nauczyć pracować spokojnie." To chyba ich motto. Zupełnie nie jestem do czegoś takiego przyzwyczajona, z moją promotorką zawsze się miało coś do zrobienia, a jak się nie miało, to się szło do domu.

I tyle na razie, bo mi się nie chce pisać nic więcej, idę spać.

Przeżyłam i było całkiem miło. A nawet uroczyście, pomijając, że żaden z około 100 absolwentów w Auli (łącznie ze mną, niestety) nie umiał zaśpiewać "Gaudeamus...". Takie czasy. Ale poza tym miło usłyszeć "pani magister" przed swoim nazwiskiem, a prof. W. w tej zielonej todze i birecie wyglądał zabójczo. :)))

Z całego roku przybyło na rozdanie tylko 11 osób, szkoda, bo miałam nadzieję, że spotkam ich więcej. Wygląda na to, że wszyscy, którzy zamiast na doktorat poszli do pracy, pracują w handlu albo czymś podobnym. Paula, na stażu w Hasco Lek, odpowiada za kontakty z dostawcami. Andrzej jest przedstawicielem handlowym jakiejś firmy produkującej odczynniki. I tak dalej. Zważywszy, że jako jedyna z nich będę pracować w labie, tak, jak zawsze chciałam, powinnam chyba być zadowolona. :)

Ale debilizm, teraz przez półtorej godziny będę tu siedzieć i pisać nie wiadomo co. Dokładnie wiedziałam, co napiszę, ale potem pani psycholog kazała zamknąć oczy i walnęła nam jakąś hipnotyzującą gadkę na zrelaksowanie (głosem pani mówiącej przystanki w autobusach albo metrze) i przez ten czas wszystko zapomniałam, a nie chce mi się tego układać w głowie drugi raz. Przestałam jej zresztą słuchać po paru minutach, bo czułam, że zasypiam. Mam dziś niskie ciśnienie widocznie i nie chciałam zlecieć z krzesła.

Tym samym teraz, zamiast pisać plan swojej przyszłości na następne 5 lat (dokładnie rozpisany co, jak i w którym roku chcę osiągnąć) tworzę niniejszą notkę. Pani psycholog twierdzi, że plan jest dla nas i możemy pisać w nim najintymniejsze szczegóły, bo ona nie będzie tego czytać. Jeśli znów kłamała i potem zażąda ode mnie tej kartki, to dostanie w ryj.

Zapamiętać: za dzisiejszy dzień szkolenia zarobię 7 zł. Dla tych 7 zł wytrzymam. To cel, który jak ona sama twierdzi należy widzieć przed sobą wyraźnie i w kolorze. Cel cząstkowy, tak, wytrzymam.

Kawę już wypiłam, więc trzeba pisać dalej. A teraz przez parę minut pogapię się w tablicę, niech to wygląda, jakbym się zastanawiała.

Napiszę wam jeszcze o Kubusiu puchatku, ale to już osobno, w notce, nie na kartce, bo ręka mnie boli od długopisu. Dawno nie pisałam ręcznie. Puchatku z dużej. Jezu, co za nudy. Chętnie bym popatrzyła na zegarek, ale trochę głupio. Durna baba otworzyła okno. Jeśli zmarznę, to nie przejmując się nikim założę kurtkę, a co.

Wcześniej jeszcze nam tłumaczyła, że rano należy jeść śniadanie i żeby jeść żółty ser, bo okazało się, że on zawiera więcej wapnia niż biały. Komu się okazało, temu okazało, ja wiem o tym od dawna i ze studiów. Jeśli jest ciekawa przyczyn tego fenomenu, to mogę jej wytłumaczyć. :P

Nie no, trochę przesadzam. Ona opowiada całkiem ciekawe rzeczy, przeważnie oczywiste, ale nie zawsze i w fajny sposób. Nic do niej nie mam, tylko tamtych głupot mi się nie chce pisać. Teraz znowu trochę poudaję, że się zastanawiam. Laska siedzi nad laptopem, więc spróbuję niepostrzeżenie zerknąć na zegarek.

15:58, o bogowie. A będę tu do 19:00 najmarniej. Trzeba Asi po powrocie sprawdzić te oferty dostępu do netu u różnych operatorów, żebym nie zapomniała.

Szkoda, że nie wiem, kiedy zaczęłam pisać. Przynajmniej bym wiedziała, kiedy ona da mi spokój. Na oko minęło tak z 5 minut.

Może się jednak złamać i zacząć pisać ten list do złotej rybki? Tak z nudów? Ale nie, ten zeszyt okazał się być pełen notatek z enzymologii, poczytam sobie.

Coś mi się zdaje, że jak wrócę, to nie będzie mi się chciało tych bzdur przepisywać do bloga. :]

Zacznę pisać lewą ręką, będzie dłużej trwało. Półtorej godziny, bogowie... Ona chyba specjalnie wymyśliła tyle czasu, żeby każdy oporny się w końcu złamał i napisał.

Przeczytam od początku co napisałam, to może zająć chwilę czasu.

Przeczytałam, i co dalej? Popatrzę trochę w tablicę. Zimno mi. Nie chce mi się wstawać po kurtkę i przeciskać przez całą salę do wieszaka. A nie poproszę jej, żeby zamknęła okno, bo mam taki dziwny charakter. Narysuję kwiatka. I drzewko. A teraz pieska. I powymyślam tytuł dla tej notki.

Twardym trza być, prawda? Jejku, ona ma laptopa, ja też chcę teraz siedzieć przed kompem!!!

Rany, ależ to będzie prześlicznie blogowa notka! :]

Minęło około 25 minut. Zostało 75, jeżeli dobrze liczę. Eee, 65. Tak, 65. :) Nigdy nie byłam dobra w liczeniu.

Musze sobie kupić zeszyt, ten miał służyć za dziennik laboratoryjny w PANie, ale teraz z przodu ma enzymologię, a z tyłu ten tekst, więc już po nim.

Ciekawa jestem, czy tylko ja tu wykazuję taką niesubordynację. Zaczynam mieć wyrzuty sumienia. No ale litości, takie rzeczy to ja pisywałam w pamiętniku będąc w podstawówce. Albo, na wzór Emilki ze Srebrnego Nowiu, pisałam do siebie listy do otwarcia za 10 lat. Nawet mam jeden taki w szufladzie, ciekawe, co tam będzie. Chcę do domu. Minęło pół godziny. Chce mi się siku po kawie.

Szkoda, że nie włożyłam tu sobie instrukcji do DLR, mogłabym niepostrzeżenie poczytać. Narysuję kwiatka, tym razem tulipanka, bo tamto była stokrotka.

Jedna dziewczyna, Ala, właśnie wychodzi, bo się umówiła do lekarza. Szczęściara. A za mną kosmetyczka, zapomniałam imienia, robi kawę i hałasuje czajnikiem elektrycznym.

Zaraz po tym będziemy się uczyć pisać CV i listy motywacyjne, już się nie mogę doczekać.

Poszłabym siku, ale się boję te wypociny zostawić bez nadzoru. Wytrzymam do przerwy, na pewno po tym jakaś będzie.

Nudzicie się? Bo ja bardzo. A dalej jest pewnie gorzej.

Ciemno się zrobiło. Ciekawe, co słychać u Cintryjki. Mam nadzieję, że nic śmiertelnego.

A jutro mam na 8:00, znów musze wstać o 6:00, żeby się przebić przez korki.

Kto doczyta do końca, temu napiszę o Kubusiu Puchatku. :) Choć ostrzegam, że to nic niezwykłego, tylko fajna interpretacja.

Magda koło mnie grzecznie pisze plan i jest ciągle na roku 2011. Bo pisze się od końca, żeby mierzyć siły na zamiary, tzn. nie planować według dzisiejszych możliwości, tylko mieć cel i pod jego kątem myśleć o wszystkim innym. Podobno strategia Billa Gatesa i jemu podobnych. Pomysł znakomity, ale pisać i tak nie będę, bo nie mam ochoty.

Jeszcze 20 minut i minie godzina. Idę do kibla.

Wróciłam. Nudzi mi się. 16:45. Burczy mi w brzuchu. W torbie mam batonika, zjem za pół godziny.

Ok, nudzę się okropnie, ale już przestaję pisać. Tylko jeszcze, że się skaleczyłam kartką w kciuk, chyba wczoraj. Wygląda to strasznie, mam nadzieję, że się zagoi, a nie skończy amputacją ręki. :]

Jest 17:00 wg mojego zegarka, czyli 16:50 obiektywnie. Więcej nie piszę, najwyżej jej powiem, że już skończyłam.

Za 4 minuty przerwa!!!

Alleluja, idę jeść! :D

No, to by było na tyle. A teraz o Kubusiu. Otóż postacie w nim, jak dowiedziałam się wczoraj, przedstawiają idealnie obraz czterech typów osobowości:
Tygrysek - sangwinik
Kłapouchy - melancholik
Puchatek - flegmatyk
Królik - choleryk
Jakby ktoś miał kiedyś problemy z określeniem typu, to wystarczy sobie porównać w "Kubusiem Puchatkiem". Tylko z ksiązką, nie z filmem. Dodatkowo Milne miał genialny zmysł obserwacji jeśli chodzi o zaburzenia emocjonalne:
Kłapouchy - depresja
Prosiaczek - neurotyk
Puchatek- autyzm
Kangurzątko - ADHD

...przeżyłam. Skutkiem czego okropnie mnie boli głowa, bo wstałam o szóstej, potem się trochę denerwowałam jak zwykle, a potem nie miałam kawy, więc sie odwodniłam i ciśnienie mi spadło. Teraz już się czuję lepiej i wiem, żeby na jutro sobie Nescafe 3 w 1 kupić.

Pani psycholog (jejku, zastanawiałam się, kogo ona mi tak strasznie przypomina i wreszcie wiem: Madzika! Ale Madzik i tak jest fajniejsza, bo pisze ciekawe książki :D) nie powiedziała nic, czego bym nie wiedziała wcześniej. Wmawiam sobie, że dobrze raz na jakiś czas dowiedzieć się o sobie od kogoś rzeczy oczywistych (w końcu chyba po to ludzie chodzą do psychologów, bo innej przyczyny nie widzę), ale tylko sobie wmawiam. Wcześniej wiedziałam, jaki mam typ osobowości i że się nie nadaję na szefa, za to do pracy w labie znakomicie, a pracy już od lipca szukam dokładnie tak, jak ona radzi. Nie potrzebne mi to szkolenie do niczego, całe szczęście, że mi za nie płacą.

Jedyną sensowną informacją, jaką wyniosłam z dzisiejszego dnia było to, żeby na rozkręcenie własnego interesu nie brać kredytu, bo lepiej wyjechać na 4 miesiące popracować na zmywaku i potem już inwestować swoje. Inna rzecz, że niewiele mi się to przyda, bo zakładać biznesu nie zamierzam.