I musiałam ją sama podnieść. :(

Orion uwielbiał wszystko co chrupie, stąd też tamta marchewka na zdjęciu. :)

W najliższym czasie planuję tu napisać dwie epopeje. Jedna będzie jeszcze o Orionie, a druga o przejściach z podłączeniem netu. Może tę drugą napiszę w stylu teklakowym, kto wie.

Dziwna ta szefowa. Najpierw mówi: "ja bym nie oddała na pani miejscu", a za parę minut: "to szkoda, że pani sobie nie zażyczyła skraweczka guza dla siebie, pobawiłybyśmy się wirusami".

Nie posiedzimy w tym roku na parapecie oglądając fajerwerki. Tak niewiele brakowało.

Wszystko było dobrze. Nie stało się nic z rzeczy, których się obawiałam od wczoraj. Najpierw Orion bardzo niechętnie wyszedł z domu, nie zaczął podskakiwać z radości na widok smyczy, chociaż wcześniej skoczył z tapczanu przez pół pokoju kiedy wróciłam od weta z Dżumą. Do gabinetu wszedł obojętnie, bez żadnych oporów, widocznie częstowanie ciasteczkami przez ostatnie trzy miesiące zdążyło zatrzeć złe wspomnienia. To dobrze, bo gdyby nie chciał wejść, wrócilibyśmy do domu. Dostał zastrzyk, a potem w podskokach poszliśmy na spacer i zasnął na tym spacerze; już nieprzytomnego zaniosłam go z powrotem. Oszukiwałam, ale do samego końca i nie czuję się taka winna, jak myślałam.

Jak ja teraz będę żyć bez niego?

W pustym tramwaju o siódmej rano rozważałyśmy z Olą metody pochówku Dżumy, gdyby mi niedajbóg umarła w domu w taką pogodę. Stanęło na zabraniu zwłok do pracy i przechowaniu aż do wiosny w zamrażarce na minus osiemdziesiąt, względnie zamrożeniu w ciekłym azocie. Ostatecznie Ola zaoferowała się ją dla mnie skremować w swoim piecu do sterylizacji. 

Was wszystkich, którzy tu jeszcze zaglądacie w nadziei na nową notkę. Pisałam taką notkę wczoraj, długą i ciekawą, ale po kliknięciu "wyślij" notka znikła i nie dała się odzyskać. Albo była za długa, albo za długo ją pisałam i mnie w międzyczasie wylogowało. Póki co nie czuję się na siłach, aby ją tworzyć jeszcze raz.

Wesołych świąt. :)